Ρόζα Ιμβριώτη
Η Ρόζα Ιμβριώτη ήταν παιδαγωγός και συνέβαλε στην προώθηση πολλών μεταρρυθμίσεων. Πίστεψε και εργάστηκε σκληρά για τον εκδημοκρατισμό της εκπαίδευσης. Χάρη σε δικές της ενέργειες ιδρύθηκε και λειτούργησε το πρώτο Ειδικό σχολείο στην Ελλάδα.
Γεννήθηκε το 1898 στην Αθήνα. Καταγόταν από αστική οικογένεια και ο πατέρας της εργαζόταν ως φιλόλογος. Από μικρή ήρθε σε επαφή με φιλελεύθερες ιδέες, καθώς το σπίτι τους αποτελούσε τόπο συγκέντρωσης φιλελεύθερων πολιτικών και διανοούμενων της εποχής.
Σπουδάζει στη Φιλοσοφική σχολή το Πανεπιστημίου Αθηνών και έπειτα μεταβαίνει στη Γερμανία και τη Γαλλία για τη συνέχιση των σπουδών της. Με την επιστροφή της στην Ελλάδα εγγράφεται στο Αρσάκειο, από όπου αποφοιτά το 1914.
Πιστεύοντας ότι το αγαθό της μόρφωσης πρέπει να είναι εύκολα προσβάσιμο από όλους τους ανθρώπους, ξεκινά να διδάσκει στο Κυριακάτικο Σχολείο Εργατριών γυναίκες που δεν είχαν ολοκληρώσει το σχολείο. Σε μία εποχή που ο αναλφαβητισμός των γυναικών αγγίζει το 95% η κίνησή της αυτή είναι πολύ σημαντική. Τη δεκαετία 1920-1930 διδάσκει στο Πρότυπο Σχολείο Αθηνών, σε διάφορα Γυμνάσια καθώς και στη Μαράσλειο Παιδαγωγική Ακαδημία. Συνεργάζεται με την Αύρα Θεοδωροπούλου και τον Δημήτρη Γληνό, μαχόμενη για τα δικαιώματα των γυναικών.
Το 1934 γίνεται η πρώτη γυναίκα Γυμνασιάρχης στην Ελλάδα. Τρία χρόνια αργότερα πρωτοστατεί στην ίδρυση του πρώτου Ειδικού Σχολείου, στην Καισαριανή της Αθήνας, το οποίο λειτούργησε μόλις τρία χρόνια και ανέστειλε τη λειτουργία του το 1940, λόγω του Β’ Παγκοσμίου πολέμου. Κατά τη διάρκεια της γερμανικής Κατοχής οργανώνει συσσίτια και συμμετέχει ενεργά στην Αντίσταση στο πλευρό του ΕΑΜ. Το 1944 διευθύνει το «Φροντιστήριο της Τύρνας», στη σημερινή Ελάτη Τρικάλων, που αναλαμβάνει να επιμορφώσει απόφοιτους Γυμνασίου διδάσκοντας μαθήματα όπως Αγωγή του πολίτη, Παιδαγωγική, Ψυχολογία κ.ά.
Στη μεταπολεμική Ελλάδα που προσπαθεί να βρει τα πατήματά της, η Ρόζα είναι ιδρυτικό μέλος της Πανελλαδικής Ομοσπονδίας Γυναικών το 1946. Αγωνίζεται για να αναγνωριστεί το δικαίωμα ψήφου στις γυναίκες, να επιτραπεί η απρόσκοπτη πρόσβασή τους στην εκπαίδευση και για να εξισωθεί η αμοιβή τους με αυτή των ανδρών. Τους αγώνες της διακόπτει η εξορία στο Τρίκερι και έπειτα στη Μακρόνησο. Όμως ούτε εκεί δεν ξεχνάει τη βαθιά ριζωμένη πεποίθησή της ότι μόνο με τη μόρφωση μπορεί να αλλάξει ο κόσμος. Έτσι, μαζί με άλλες εκπαιδευτικούς αναλαμβάνει να μάθει στις εξόριστες γυναίκες ανάγνωση και γραφή. Επιστρέφοντας από την εξορία εργάζεται ως εκπαιδευτικός και πολιτεύεται με την ΕΔΑ και αργότερα το ΚΚΕ.
Πέθανε τον Σεπτέμβριο του 1977 στην Αθήνα. Συνέγραψε πλήθος βιβλίων και άρθρων που αφορούν την παιδεία αλλά και τη θέση της γυναίκας, με πιο γνωστά τα Η γυναίκα στο Βυζάντιο και Ανθρωπιστική Παιδεία. Σταθερή μέχρι το τέλος της ζωής της στα πιστεύω της και στα ιδανικά της συνέβαλε αποφασιστικά στον εκδημοκρατισμό της εκπαίδευσης και στον διάλογο για την ισότητα των δύο φύλων.
