Άγγελος Σικελιανός
Ο Άγγελος Σικελιανός ήταν ποιητής. Προτάθηκε έξι φορές για το Νόμπελ Λογοτεχνίας αλλά δεν το κέρδισε ποτέ. Ήταν εμπνευστής των Δελφικών Εορτών, που σκοπό είχαν να ενώσουν την ανθρωπότητα κάτω από το αρχαίο ελληνικό πνεύμα.
Γεννήθηκε στη Λευκάδα το 1884, όπου και ολοκλήρωσε τη βασική του εκπαίδευση. Το 1901 αφήνει τη γενέτειρά του και μετακομίζει στην Αθήνα. Εγγράφεται στη Νομική σχολή Αθηνών, την οποία δεν θα ολοκληρώσει ποτέ. Τον κερδίζει το θέατρο και αρχίζει να εργάζεται ως ηθοποιός. Το θέατρο τον κρατά μόλις για έναν χρόνο. Γρήγορα το εγκαταλείπει για να αφοσιωθεί στην ποίηση.
Οι πρώτες του δημοσιεύσεις σε λογοτεχνικά περιοδικά της εποχής γίνονται το 1902. Συνεργάζεται με τον Νουμά, τον Διόνυσο και τα Παναθήναια. Σημαντική για την πορεία της ζωής του είναι η γνωριμία του με την Αμερικανίδα Εύα Πάλμερ. Ο γάμος τους γίνεται το 1907. Η πολύ καλή οικονομική κατάσταση της γυναίκας του του δίνει τη δυνατότητα να αφοσιωθεί πλήρως στην ποίηση. Την ίδια χρονιά, σε ένα ταξίδι του στη Λιβυκή έρημο, γράφει σε μία εβδομάδα την Αλαφροΐσκιωτο, μια ποιητική σύνθεση που αποτελείται από 2293 στίχους και εξυμνεί τη φυσική ομορφιά της Ελλάδας αλλά και την αρχαία ιστορία της. Το 1909 γίνεται η πρώτη έκδοση του Αλαφροΐσκιωτου, σε περιορισμένα πολυτελή αντίτυπα που προορίζονται για λίγους.
Οι Βαλκανικοί πόλεμοι βρίσκουν τον Σικελιανό στο μέτωπο, να πολεμάει και να γράφει πατριωτικά ποιήματα που δημοσιεύονται σε εφημερίδες. Μετά το τέλος του πολέμου γνωρίζει τον Καζαντζάκη, με τον οποίον τον δένει μία βαθιά φιλία. Το 1914 ξεκινούν μαζί μία περιήγηση στην Ελλάδα, με σκοπό να επισκεφθούν διάφορα πνευματικά και θρησκευτικά κέντρα (Άγιο Όρος, Δελφοί, Μυκήνες, Επίδαυρος) καθώς διακατέχονται από την έντονη επιθυμία της διερεύνησης του θείου. Αποτέλεσμα αυτών των ταξιδιών και αναζητήσεων αποτελεί η σύνθεση πέντε μεγάλων ποιημάτων: Συνείδηση της γης μου, Συνείδηση της φυλής μου, Συνείδηση της γυναίκας, Συνείδηση της πίστης, Συνείδηση της προσωπικής δημιουργίας. Όλα μαζί αυτά τα έργα αποτέλεσαν τον Πρόλογο στη ζωή.
Το 1917, συγκλονισμένος από τον θάνατο της αδερφής του Πηνελόπης, συνθέτει το ποίημα Μήτηρ Θεού. Ακολουθεί η μεγάλη σύνθεση Πάσχα των Ελλήνων, που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Σε αυτήν ο Σικελιανός συνθέτει στοιχεία του χριστιανισμού και του παγανισμού της αρχαιότητας.
Η περιοχή των Δελφών, με όλη τη σημαντική πολιτιστική της κληρονομιά γοητεύει τον Σικελιανό. Το 1921 συλλαμβάνει την ιδέα των Δελφικών Εορτών, με σκοπό την ένωση όλων των λαών κάτω από το αρχαίο ελληνικό πνεύμα. Η γυναίκα του στηρίζει το εγχείρημά του οικονομικά και ηθικά. Το 1927 οι πρώτες Δελφικές Εορτές είναι γεγονός και τρία χρόνια αργότερα οι δεύτερες. Η διοργάνωσή τους αποτελεί ένα σημαντικό γεγονός που συζητιέται τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. Παρά την ενθουσιώδη συμμετοχή του κόσμου και τα διθυραμβικά σχόλια του Τύπου, οι γιορτές δεν συνεχίζονται. Η σύζυγός του, η Εύα, που στήριζε οικονομικά όλο το εγχείρημα βρίσκεται πια σε δεινή οικονομική κατάσταση και η ανεύρεση άλλων οικονομικών πόρων είναι αδύνατη. Το 1933 μεταβαίνει στην Αμερική για να αναζητήσει οικονομική βοήθεια και δεν επιστρέφει ξανά στην Ελλάδα. Μερικά χρόνια αργότερα, το 1938, ο Σικελιανός γνωρίζει την Άννα Καραμάνη και την παντρεύεται.
Βαδίζοντας πια προς την ωριμότητα, η ποίησή του αλλάζει. Έχει τόνο πιο προσωπικό, σχεδόν εξομολογητικό. Γράφει τη μεγάλη ποιητική σύνθεση Μελέτη Θανάτου κι έπειτα τις τραγωδίες Σίβυλλα, Δαίδαλος στην Κρήτη, Χριστός στη Ρώμη, Θάνατος του Διγενή και Ασκληπιός, που μένει ανολοκλήρωτη.
Κατά τη διάρκεια της γερμανικής Κατοχής αναλαμβάνει τον ρόλο του εμψυχωτή του λαού. Δημοσιεύει αντιστασιακά ποιήματα, εντάσσεται στο ΕΑΜ και στην κηδεία του Παλαμά απαγγέλει το επαναστατικό ποίημά του Ηχήστε Σάλπιγγες.
Έφυγε από τη ζωή τον Ιούνιο του 1951, χωρίς να μπορεί να ανακάμψει από τη δηλητηρίαση που του προκλήθηκε από λάθος χρήση φαρμάκου. Το έργο του αναγνωρίστηκε τόσο στη χώρα μας όσο και στο εξωτερικό. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να προταθεί έξι φορές για το Νόμπελ Λογοτεχνίας, χωρίς δυστυχώς να μπορέσει να το κερδίσει ποτέ.
