Ελευθέριος Βενιζέλος
Ο Ελευθέριος Βενιζέλος ήταν ένας από τους σημαντικότερους πολιτικούς του νεοσύστατου ελληνικού κράτους. Με το μαχητικό του πνεύμα και το όραμά του, οδήγησε τη χώρα μας σε νικηφόρους πολέμους και ωφέλιμες διεκδικήσεις.
Γεννήθηκε το 1864 στις Μουρνιές Χανίων. Σύντομα η οικογένειά του μετακομίζει στη Σύρο κι έπειτα στην Αθήνα, λόγω των πολιτικών διώξεων που δέχεται ο πατέρας του. Σπουδάζει στη Νομική Αθηνών και μετά την αποφοίτησή του επιστρέφει στα Χανιά όπου εργάζεται ως δικηγόρος.
Παράλληλα με το επάγγελμά του, ασχολείται ενεργά με την πολιτική υποστηρίζοντας το φιλελεύθερο κόμμα. Συμμετέχει στις επαναστατικές κινήσεις ενάντια στους Τούρκους και λέγεται ότι ήταν ο υποκινητής της επανάστασης στο Θέρισο.
Το 1891 παντρεύεται τη Μαρία Κατελούζου και κάνουν δύο παιδιά, τον Κυριάκο και τον Σοφοκλή. Δυστυχώς η σύζυγός του πεθαίνει μετά τη δεύτερη γέννα βυθίζοντάς τον σε βαρύ πένθος.
Επιστρέφει στην Αθήνα και ιδρύει το Κόμμα των Φιλελεύθερων, με το οποίο κερδίζει τις εκλογές του 1910 και του 1912. Θεωρείται υπεύθυνος για τη νικηφόρα έκβαση των Βαλκανικών Πολέμων, ωστόσο η διαμάχη του με τον βασιλιά Κωνσταντίνο κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου πολέμου φέρνει την εποχή του Εθνικού Διχασμού (1915-1917). Η απομάκρυνση του βασιλιά Κωνσταντίνου από τον θρόνο σηματοδοτεί τη λήξη του διχασμού και τη συμμετοχή της Ελλάδας στον πόλεμο στο πλευρό της Αντάντ.
Το 1920 μεταβαίνει στο Παρίσι για να υπογράψει τη Συνθήκη των Σεβρών. Εκεί, γίνεται σε βάρος του απόπειρα δολοφονίας από πολιτικούς του αντιπάλους. Την ίδια χρονιά χάνει τις εκλογές και αποφασίζει να αποσυρθεί από την ενεργό πολιτική δράση. Το 1924 δέχεται να εκπροσωπήσει την Ελλάδα στη διαμόρφωση της συνθήκης της Λωζάνης.
Εκλέγεται πάλι πρωθυπουργός του 1928. Ακολουθεί μια τετραετία στην οποία κάνει σημαντικά έργα για την Ελλάδα (ίδρυση Αγροτικής Τράπεζας, Συμβουλίου της Επικρατείας, οικοδόμηση σχολικών αιθουσών) και συνάπτει σύμφωνο φιλίας με την Τουρκία το 1930. Τρία χρόνια αργότερα γίνεται μια ακόμη αποτυχημένη απόπειρα δολοφονίας σε βάρος του. Το 1935, μετά από το κίνημα κατά του Λαϊκού κόμματος που δεν είχε επιτυχία, αποφασίζει να αποσυρθεί και Παρίσι. Εκεί πεθαίνει το 1936 και μεταφέρεται στην Κρήτη για να ταφεί.
