Γρηγόρης Λαμπράκης
Ο Γρηγόρης Λαμπράκης ήταν μια από τις πιο σημαντικές προσωπικότητες της χώρας μας. Ακούραστος εργάτης της ειρήνης και της δημοκρατίας, υποστήριξε τις ηθικές του αξίες χωρίς φόβο μέχρι το τέλος της ζωής του, που ήταν η δολοφονία του.
Γεννήθηκε τον Απρίλιο του 1920 στην Κερασίτσα Αρκαδίας. Καταγόταν από εύπορη αγροτική οικογένεια και ήταν το 14ο από τα συνολικά 18 παιδιά. Όταν τελείωσε το σχολείο ξεκίνησε τη φοίτησή του στην Εμπορική και Λογιστική σχολή Παναγιωτόπουλου στον Πειραιά. Μετά το πέρας των σπουδών του επιστρέφει στο χωριό του και διεκδικεί από τον πατέρα του να σπουδάσει και στην Ιατρική, πράγμα το οποίο γίνεται. Εγγράφεται στην Ιατρική Σχολή Αθηνών τον Σεπτέμβριο του 1933. Παράλληλα ασχολείται με τον αθλητισμό και σημειώνει σημαντικές διακρίσεις σε πανελλήνιο και παγκόσμιο επίπεδο. Κερδίζει 12 χρυσά μετάλλια σε Βαλκανικούς αγώνες και αναδεικνύεται 10 φορές πανελληνιονίκης. Επίσης συμμετέχει στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Βερολίνου.
Η ειδικότητα που επιλέγει να κάνει είναι η Μαιευτική. Ο Λαμπράκης αντιμετωπίζει την ιατρική ως λειτούργημα και δεν είναι λίγες οι φορές που προσφέρει τις υπηρεσίες του χωρίς αμοιβή. Η αγάπη του για τον αθλητισμό και τους συνανθρώπους του συνδυάζονται κατά τη διάρκεια της γερμανικής Κατοχής, όταν ιδρύει το 1943 την «Ένωση των Ελλήνων Αθλητών», διοργανώνοντας με τα έσοδα των αγώνων συσσίτια για τον πεινασμένο λαό.
Η καριέρα του στην πολιτική ξεκινά στις εκλογές του Οκτώβρη του 1961. Πολιτεύεται με την ΕΔΑ και εκλέγεται βουλευτής Πειραιώς. Κατά τη διάρκεια της σύντομης θητείας του (18 μήνες) τον απασχολούν κυρίως τρία θέματα: ο εκδημοκρατισμός της χώρας και των θεσμών, η κατάσταση κράτησης των πολιτικών κρατούμενων και η συμπαράσταση στις οικογένειές τους, και το κίνημα της ειρήνης. Το 1962 με δική του πρωτοβουλία ιδρύεται η «Ελληνική Επιτροπή για τη Διεθνή Ύφεση και Ειρήνη» (ΕΕΔΥΕ), της οποίας εκλέγεται αντιπρόεδρος. Συμμετέχει σε συνέδρια της Επιτροπής στο Λονδίνο και στη Μόσχα, και στις 21 Απριλίου του 1963 διοργανώνει φιλειρηνική πορεία που ξεκινά από τον Μαραθώνα και καταλήγει στην Αθήνα. Η αστυνομία απαγορεύει την πορεία και καταλήγει μόνος του να περπατά -προστατευμένος από τη βουλευτική του ασυλία- κρατώντας ένα πανό που έχει πάνω του το σήμα της ειρήνης.
Στις 22 Μαΐου του ιδίου έτους βρίσκεται σε εκδήλωση στη Θεσσαλονίκη. Μιλάει για την παγκόσμια ειρήνη και τον πυρηνικό αφοπλισμό. Μετά το τέλος της εκδήλωσης, και ενώ περπατάει στον δρόμο για να επιστρέψει στο ξενοδοχείο του, τον παρασύρει ένα τρίκυκλο στο οποίο επιβαίνουν ο Κοτζαμάνης και ο Εμμανουηλίδης, δύο παρακρατικά στοιχεία. Ο τελευταίος μάλιστα τον χτυπάει στο κεφάλι με έναν λοστό. Υποκύπτει στα τραύματά του μερικές μέρες αργότερα στο νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ.
Η είδηση της δολοφονίας του προκαλεί παγκόσμια συγκίνηση. Η κηδεία του μετατρέπεται σε μαζική διαδήλωση για την ειρήνη. Έναν μήνα αργότερα, με πρωτοβουλία του Μίκη Θεοδωράκη, ιδρύεται η Δημοκρατική κίνηση νέων «Γρηγόρης Λαμπράκης», η οποία αργότερα συγχωνεύεται με την ΕΔΑ και γίνεται η Δημοκρατική Νεολαία Λαμπράκη, που αγωνίζεται για την ειρήνη και την δημοκρατία.
