Κωνσταντίνος Καβάφης

Ο Κωνσταντίνος Καβάφης ήταν ένας από τους σπουδαιότερους Έλληνες ποιητές. Το έργο του, γεμάτο με φιλοσοφικό και υπαρξιακό προβληματισμό, αγαπήθηκε ιδιαίτερα στη χώρα μας και μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες. Τα εμβληματικά ποιήματά του αποτέλεσαν πυξίδα για τη ζωή πολλών ανθρώπων διάφορων γενεών.

Γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια τον Απρίλιο του 1863. Καταγόταν από εύπορη οικογένεια και έλαβε πολύ καλή μόρφωση κατά τα πρώτα χρόνια της ζωής του από έναν Γάλλο παιδαγωγό και την Αγγλίδα τροφό του. Μετά τον θάνατο του πατέρα του όμως όλα αλλάζουν και ξεκινάει η οικονομική παρακμή της οικογένειας. Μετακομίζουν με τη μητέρα και τα αδέρφια του στην Αγγλία, όπου θα ζήσει για έξι χρόνια, μαθαίνοντας άπταιστα την αγγλική γλώσσα. Η δύσκολη οικονομική κατάσταση της οικογένειας την οδηγεί πίσω στην Αλεξάνδρεια. Η παραμονή τους εκεί θα είναι σύντομη, καθώς εντείνονται οι εθνικιστικές αντιπαραθέσεις στην Αίγυπτο. Το 1882 βρίσκει έφηβο πια τον Καβάφη στην Κωνσταντινούπολη. Εκεί ο Καβάφης γράφει τα πρώτα ποιήματα και πεζά του επηρεασμένος από την πολυπολιτισμική ατμόσφαιρα της Πόλης. Επιστρέφει σύντομα στην Αλεξάνδρεια όπου θα περάσει την υπόλοιπη ζωή του, με σύντομα διαλείμματα στην Αθήνα.

Η δουλειά του ως δημόσιος υπάλληλος του εξασφαλίζει τον απαραίτητο χρόνο για να αφιερωθεί στην ποίηση. Όμως δεν είναι ικανοποιημένος από το έργο του και αποκηρύσσει το μεγαλύτερο μέρος των ποιημάτων που έγραψε μέχρι το 1911. Μάλιστα, πολλές φορές ζητά πίσω τα φυλλάδια που έχει εκδώσει ο ίδιος. Ανάμεσά τους και τα ερωτικά ή ηδονιστικά, όπως τα αποκαλεί. Τα σύντομα ως -επί το πλείστον- ποιήματά του αποπνέουν φιλοσοφικό και υπαρξιακό προβληματισμό. Γράφει και κυκλοφορεί σε περιορισμένες εκδόσεις τα ποιήματα Ιθάκη, Σατραπεία, Περιμένοντας τους βαρβάρους, Κεριά, Τείχη, Η πόλις, Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον, Επέστρεφε, Θυμήσου σώμα κ.ά. 

Την Ελλάδα τη γνωρίζει το 1902, όταν ταξιδεύει για πρώτη φορά στην Αθήνα. Η γνωριμία του με ομότεχνούς του ενθουσιάζει τον πνευματικό κόσμο της Αθήνας. Ο Ξενόπουλος μιλάει με ιδιαίτερα εγκωμιαστικά λόγια για τον Καβάφη. Το 1907 εγκαθίσταται για μερικά χρόνια στην Αθήνα και οι συναναστροφές του επηρεάζουν αρκετά την ποίησή του. Το έργο του αναγνωρίζεται και από την δικτατορία του Πάγκαλου η οποία του απονέμει το Παράσημο του Φοίνικος. Δυστυχώς το 1930 εμφανίζει καρκίνο στον φάρυγγα, ο οποίος πρόκειται να τον ταλαιπωρήσει μέχρι το τέλος της ζωής του.

Έφυγε από τη ζωή το 1937 σε ένα νοσοκομείο της Αλεξάνδρειας. Το έργο του χωρίστηκε από τους μελετητές του σε τρεις κατηγορίες: τα αναγνωρισμένα, τα αποκηρυγμένα και τα κρυμμένα που εκδόθηκαν μετά τον θάνατό του.

Εικόνες