Έλλη Λαμπέτη
Η Έλλη Λαμπέτη ήταν διάσημη ηθοποιός που έπαιξε κυρίως στο θέατρο. Οι ερμηνείες της την καθιέρωσαν στο θεατρικό σανίδι και απέκτησε φανατικό κοινό. Χάρη στον ευαίσθητο, εύθραυστο και συνάμα δυναμικό χαρακτήρα της αλλά και στην αγάπη της για το θέατρο ενσάρκωσε με μοναδική τέχνη τους ρόλους που της ανατέθηκαν. Οι αλλεπάλληλες απώλειες της ζωής της τη λύγιζαν μόνο πρόσκαιρα και πάντα επέστρεφε στο θέατρο που τόσο αγαπούσε.
Γεννήθηκε το 1926 στα Βίλια Αττικής. Σε ηλικία 2 ετών η οικογένειά της μετακομίζει στην Αθήνα. Για να πάει στο σχολείο της περνάει μπροστά από το Εθνικό Θέατρο και ονειρεύεται να παίζει κι εκείνη εκεί μια μέρα. Ο θείος της, που ήταν ηθοποιός, την ενθαρρύνει να δώσει εξετάσεις στη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου στις οποίες την απορρίπτουν. Η Μαρίκα Κοτοπούλη όμως αναγνωρίζει το ταλέντο της και την παίρνει στη δική της σχολή. Τότε αλλάζει το όνομά της και από Έλλη Λούκου το κάνει Έλλη Λαμπέτη.
Το θεατρικό της ντεμπούτο γίνεται το 1942 με το έργο Η Χάννελε πάει στον Παράδεισο. Η παράσταση όμως που την καθιέρωσε ως ηθοποιό ήταν ο Γυάλινος Κόσμος. Ακολουθούν πολλές επιτυχίες και η συμμετοχή της στην κινηματογραφική ταινία Αδούλωτοι Σκλάβοι.
Το 1950 παντρεύεται τον Μάριο Πλωρίτη. Ο γάμος τους διαρκεί τρία χρόνια. Ο έρωτας της Έλλης για τον Δημήτρη Χορν τα τινάζει όλα στον αέρα. Γίνονται ένα παθιασμένο ζευγάρι στη σκηνή του θεάτρου αλλά και στην προσωπική τους ζωή. Συγκροτούν δικό τους θίασο και σημειώνουν τεράστια επιτυχία. Το κοινό τους λατρεύει. Την ίδια περίοδο η Έλλη συνεργάζεται στον κινηματογράφο με τον Μιχάλη Κακογιάννη. Το 1959 τελειώνει η σχέση και η συνεργασία της με τον Δημήτρη Χορν.
Οι επιτυχίες της στο θέατρο και τον κινηματογράφο δίνουν την εντύπωση μιας λαμπρής και ευτυχισμένης ηθοποιού. Όταν όμως σβήνουν τα φώτα της σκηνής η Έλλη έχει να αντιμετωπίσει τη σκιά της απώλειας. Μέσα σε λίγα χρόνια χάνει τη μητέρα, τον πατέρα και δύο αδερφές της. Ακόμη αναγκάζεται να κάνει μια έκτρωση, καθώς ο Χορν δε θέλει να αποκτήσει παιδιά. Οι αδερφές της φεύγουν από καρκίνο του μαστού και αντιλαμβάνεται ότι και η ίδια θα έχει την ίδια κατάληξη. Η τέχνη της είναι το καταφύγιό της. Εκεί προστρέχει και με την έντονη δραματική διάσταση που δίνει στους ήρωές της ζει το πένθος της. Συνεργάζεται με το Εθνικό Θέατρο, το Λαϊκό θέατρο του Μάνου Κατράκη και το ΚΘΒΕ.
Τη δεκαετία του ‘70 αποκτά παιδί για μερικά χρόνια μέσω υιοθεσίας. Δυστυχώς οι γονείς της μικρής Ελίζας αποφασίζουν ότι τη θέλουν πίσω και μετά από έναν μακρύ δικαστικό αγώνα καταφέρνουν να την πάρουν. Η Λαμπέτη καταρρέει, όμως συνεχίζει να χαρίζει αξέχαστες ερμηνείες στο κοινό της. Συγχρόνως έχει να παλέψει με τον καρκίνο του μαστού και η ζωή της μοιράζεται ανάμεσα στα νοσοκομεία και τη θεατρική σκηνή.
Το 1981 οι φωνητικές χορδές της παρουσιάζουν πρόβλημα εξαιτίας των χημειοθεραπειών και δεν μπορεί να μιλήσει. Βρίσκει το έργο Σάρα, τα παιδιά ενός κατώτερου Θεού και αποθεώνεται στον ρόλο της κωφάλαλης Σάρας. Αυτή είναι και η τελευταία της παράσταση. Πεθαίνει νικημένη από τον καρκίνο το 1983 σε ένα αμερικάνικο νοσοκομείο. Ο απολογισμός της επαγγελματικής της πορείας είναι 80 συμμετοχές σε θεατρικές παραστάσεις και 10 σε κινηματογραφικές ταινίες.
