Γιάννης Ανδρεαδάκης: Ο αντάρτης της Κρήτης
Ο Γιάννης Ανδρεαδάκης υπήρξε ένα από τα παλικάρια της Κρήτης που αγωνίστηκαν για την ελευθερία του τόπου τους αλλά και ολόκληρης της Ελλάδας. Άνθρωπος με ήθος, ιδανικά και όραμα, δεν δίστασε να πολεμήσει με κάθε μέσο τους Γερμανούς κατακτητές, που ήταν γνωστοί για τις σκληρές τιμωρίες που επέβαλαν σε όποιον τολμούσε να σταθεί απέναντί τους.
Γεννήθηκε στις 20 Οκτωβρίου του 1922 στον Κρουσώνα Ηρακλείου. Πατέρας του ήταν ο Δράκος Ανδρεαδάκης και μητέρα του η Ασπασία Σαββάκη. Είχε τέσσερις αδελφές και δύο αδελφούς.
Το ένδοξο παρελθόν του πατέρα του, με τη συμμετοχή του στους Βαλκανικούς πολέμους και την παρασημοφόρησή του από την πολιτεία με τέσσερα μετάλλια, ενέπνευσε τον μόλις 19 ετών Γιάννη να πάρει μέρος στις πολεμικές αναμετρήσεις όταν ξεσπάει η Μάχη της Κρήτης. Μαζί με τον πατέρα του και τους συγχωριανούς του ρίχνονται στις μάχες με κάθε μέσο, δίχως να υπολογίζουν τη ζωή τους, παρά μόνο με τη σφοδρή επιθυμία της υπεράσπισης του τόπου τους και των δικών τους ανθρώπων.
Τελικά η κατάκτηση του νησιού από τους Γερμανούς δημιουργεί την ανάγκη σύστασης αντιστασιακών οργανώσεων που θα συνέχιζαν την ένοπλη δράση εναντίον τους. Ο Γιάννης εντάσσεται στο ένοπλο τμήμα της αντιστασιακής οργάνωσης «Σατανά», ενώ ο πατέρας του και τα αδέλφια του συμμετέχουν ως αγγελιαφόροι, σύνδεσμοι και πληροφοριοδότες. Η δράση τους στην αντίσταση γίνεται γνωστή στους Γερμανούς και το σπίτι τους λεηλατείται. Η μητέρα και οι αδελφές του συλλαμβάνονται και οδηγούνται στη χωροφυλακή, όπου βασανίζονται για να αποκαλύψουν πληροφορίες. Εκεί φανερώνεται το θάρρος και η γενναιότητα της ψυχής τους, καθώς δεν αποκαλύπτουν καμία από τις πληροφορίες που γνωρίζουν.
Πολλές και δύσκολες αποστολές ανατίθενται στον Γιάννη. Ανάμεσα σε αυτές και η εξόντωση των συνεργατών των Γερμανών στον Κρουσώνα και η απελευθέρωση των φυλακισμένων Κρουσανιωτών στις φυλακές του Ηρακλείου. Επίσης ταξιδεύει στους νομούς Ηρακλείου και Ρεθύμνης για να οργανώσει και εκεί το αντιστασιακό κίνημα.
Οι Γερμανοί γνωρίζουν ποιος είναι και πόσο σημαντικό μέλος είναι για την οργάνωση και επιχειρούν με κάθε τρόπο να τον εξοντώσουν. Κάνουν τρεις απόπειρες δολοφονίας σε βάρος του. Την τρίτη φορά καταφέρνουν να τον συλλάβουν στον μύλο του παππού του, του Σαββογιάννη, που βρίσκεται στον Καλεσσανό Λαγγό, στη θέση Βλυχάδα. Ο μύλος αυτός αποτελούσε το κέντρο της οργάνωσης της αντίστασης των Κρουσανιωτών. Μετά τη σύλληψή του αποφασίζεται η δημόσια εκτέλεσή του - προφανώς για παραδειγματισμό, όπως συνήθως έκαναν οι Γερμανοί. Η εκτέλεση επρόκειτο να γίνει στο Βουλισμένο Αλώνι, όμως τελικά ο Γιάννης κατάφερε να δραπετεύσει, χάρη στη βοήθεια του χωροφύλακα Φαφατά που επίτηδες δεν του έδεσε τα χέρια.
Μετά την απόδρασή του περιπλανιέται στα βουνά μαζί με την οργάνωση του «Σατανά», και στις αρχές Ιουνίου του 1943 φεύγει με το ένοπλο τμήμα για να πολεμήσει στην Αίγυπτο. Εκεί εκπαιδεύεται ως κομάντος και αλεξιπτωτιστής. Συμμετέχει σε ασκήσεις και επιχειρήσεις σε διάφορες χώρες, ανάμεσά τους η Παλαιστίνη, η Συρία, η Ιορδανία και η Λιβύη. Τελευταία του μάχη πριν επιστρέψει στην Ελλάδα είναι στο Ρίμινι της Ιταλίας.
Η επιστροφή στην Αθήνα στις 9 Δεκεμβρίου του 1946 τον πλημμυρίζει με ανάμεικτα συναισθήματα. Πλήθος κόσμου τους υποδέχεται με χαρά όμως τα σύννεφα του Εμφυλίου Πολέμου πέφτουν βαριά πάνω από τη χαρά της απελευθέρωσης. Ο Γιάννης όμως αποστρατεύεται κι έτσι δεν ζει τη φρίκη του Εμφυλίου Πολέμου στο μέτωπο. Παντρεύεται την Κυριακή Μανουρά και κάνει μαζί της δύο παιδιά. Δουλεύει για μικρό χρονικό διάστημα ως νυχτοφύλακας στην ΥΕΒ, όμως απολύεται κατά τη διάρκεια της Δικτατορίας, εξαιτίας του αντιστασιακού του παρελθόντος. Τα γεράματά του τον βρίσκουν χαμηλοσυνταξιούχο του ΙΚΑ, χωρίς να καταδέχεται να ζήσει από τη σύνταξη του αντιστασιακού.
Η πολιτεία τον τίμησε για τη συμμετοχή του στον απελευθερωτικό αγώνα με:
Τον Πολεμικό Σταυρό τύπου Α
Το μετάλλιο του Αγίου Μάρκου
Το μετάλλιο της Θεάς Αθηνάς για την κατάληψη του Ρίμινι
Τον χρυσό Σταυρό του Πατριαρχείου Αλεξάνδρειας
Το μετάλλιο της Εθνικής Αντίστασης
Έφυγε από τη ζωή στις 19 Οκτωβρίου του 2017.
