Η πολύτιμη συμβολή των γυναικών κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου πολέμου

Συνήθως όταν μιλάμε για αντίσταση κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου πολέμου έχουμε την εικόνα των πολεμιστών στα βουνά της χώρας μας. Όμως πίσω από αυτούς τους άντρες υπήρχε ένα ολόκληρο δίκτυο γυναικών που στήριζε ακούραστα και αγόγγυστα τον ένοπλο αγώνα αλλά και ολόκληρη την ελληνική κοινωνία. Ένα δίκτυο γυναικών που όταν χρειάστηκε ανέβηκε και αυτό στα βουνά για να πολεμήσει.

Η αρχή έγινε με το ξέσπασμα του Ελληνοϊταλικού πολέμου. Οι Έλληνες στρατιώτες στα βουνά καλούνται να αντιμετωπίσουν τον βαρύ χειμώνα χωρίς ούτε καν τον στοιχειώδη ρουχισμό. Το κρύο αποδεικνύεται μεγαλύτερος εχθρός από τους ίδιους τους Ιταλούς. Τότε ιδρύεται η οργάνωση με την ονομασία «Η φανέλα του στρατιώτη». Γυναίκες από όλη τη χώρα αναλαμβάνουν να πλέξουν με μαλλί φανέλες, κάλτσες, πουλόβερ και εσώρουχα για τους στρατιώτες. Όταν δεν βρίσκουν μαλλί  κουρεύουν οι ίδιες τα πρόβατα μέσα στο καταχείμωνο ή οργανώνουν εράνους για να βρεθούν οι οικονομικοί πόροι για την αγορά μαλλιού.

Έρανοι οργανώνονται και για άλλα πράγματα, όπως τρόφιμα ή διάφορα μικροδωράκια σε περιόδους γιορτών. Οι γυναίκες καταλαβαίνουν ότι αυτά τα δωράκια, μαζί με χειρόγραφες επιστολές με λόγια ενθαρρυντικά, εμψυχώνουν τους στρατιώτες και τονώνουν το ηθικό τους.

Με τον ερχομό των Γερμανών στην Ελλάδα και την οργάνωση του αντάρτικου αγώνα, μεγάλο πλήθος εργασιών πέφτει στην πλάτη τους. Η καλλιέργεια της γης αποτελεί πια δική τους ευθύνη, για να μην πεινάσουν οι ίδιες αλλά και οι αντάρτες. Αρμοδιότητά τους είναι επίσης το ζύμωμα και η τροφοδοσία των ανταρτών με τρόφιμα. Ακόμη φροντίζουν για τον ρουχισμό τους αλλά και την ιατρική περίθαλψή τους, καθώς πολλές νοσοκόμες βρίσκονται κατά καιρούς στο μέτωπο της μάχης για να παράσχουν τις πρώτες βοήθειες.

Όμως οι συμβολή τους δεν τελειώνει στις οικιακές εργασίες που είναι αναμενόμενο να τις εκτελούν. Μαρτυρίες λένε ότι οι γυναίκες επισκεύαζαν τους δρόμους με πέτρες και λάσπη για να μπορούν να περνάει πιο άνετα ο στρατός. Επιπλέον όταν υπήρχε ανάγκη κουβαλούσαν οι ίδιες τον πολεμικό εξοπλισμό στις απόκρημνες πλαγιές που κρύβονταν οι αντάρτες.

Πολλές από αυτές δεν δείλιασαν να ενταχθούν και οι ίδιες σε κάποια αντιστασιακή οργάνωση και να πολεμήσουν στο μέτωπο. Στη Ρούμελη δρούσαν περισσότερο μεμονωμένες αντάρτισσες ενώ στη Μακεδονία ήταν οργανωμένες σε διμοιρίες που πολλές φορές περνούσαν και κάποια εκπαίδευση για τα όπλα. Ακόμη ενίσχυαν τον αντιστασιακό αγώνα μεταφέροντας μηνύματα από τη μια οργάνωση στην άλλη, με κίνδυνο της ζωής τους. Όπως με κίνδυνο της ζωής τους γράφουν και διανέμουν προκηρύξεις του επαναστατικού αγώνα, ενημερώνοντας το ευρύ κοινό για τις ενέργειες των αντάρτικων οργανώσεων.

 

Συμμετοχές σε συλλαλητήρια και κινητοποιήσεις, υπόθαλψη παρανόμων στα σπίτια τους και στους στάβλους τους, οργάνωση συσσιτίων για τον πεινασμένο λαό, συμμετοχή σε οργανωμένες αντιστασιακές δράσεις κατά του εχθρού. Αυτή ήταν η γυναίκα του ’40 που πάλεψε για την ελευθερία της με θάρρος και μεγάλη δύναμη.

Εικόνες